Пас аз санҷиши қобилияти борбардорӣ ва муқовимати зарбаи қуттӣ, мо дарёфтем, ки қуттии сарпӯши замимашуда аз нигоҳи устуворӣ ва қувват аз интизориҳои мо зиёдтар аст. Қуттича пас аз аз баландии ду ошёна партофтан ба вазни ду нафари калонсол тоб оварда, устувории истисноии худро исбот кард. Ин онро як интихоби беҳтарин барои нигоҳдорӣ ва интиқоли вазнин месозад. Илова бар ин, сарпӯши қуттӣ бетағйир монд ва бе ягон таҳриф ба осонӣ кушода шуд, ки ин ба сохтори баландсифати он таъкид мекунад. Хулоса, раванди озмоиши ҷиддии мо тасдиқ кард, ки қуттии сарпӯши замимашуда на танҳо устувор, балки барои нигоҳдорӣ ва интиқоли маводи вазнин низ боэътимод аст. Иқтидори барҷастаи борбардорӣ ва муқовимат ба таъсир онро як интихоби муҳим барои барномаҳои гуногуни саноатӣ ва тиҷоратӣ месозад. Мо боварӣ дорем, ки ин қуттӣ ба талаботи серталаби мизоҷони мо ҷавобгӯ буда, дороиҳои арзишманди онҳоро муҳофизат мекунад.